Geike werd gemanipuleerd door haar narcistische ex-partner
Geike* is 27 wanneer zij Ray ontmoet. Een charmante, aantrekkelijke man met wie zij een relatie en uiteindelijk een dochter krijgt. In het begin is alles leuk, maar dit verandert al snel. Ray blijkt emotioneel en lichamelijk gewelddadig. Geike komt er later in de relatie achter dat hij een cluster B persoonlijkheidsstoornis heeft.
Ray had narcistische, anti sociale en borderline kenmerken. Dankzij haar sociale vangnet lukt het haar uiteindelijk om samen met haar dochtertje van drie los te komen van Ray. Geike besluit een boek te schrijven over wat haar is overkomen. Ze geeft haar boek de titel: ‘Geen Sprookje’. Met ‘Geen Sprookje’ en door het delen van haar verhaal hoopt zij andere slachtoffers van narcistisch partnergeweld te helpen.
“De eerste vier maanden van onze relatie waren heel fijn. We deden leuke dingen samen, hadden goede gesprekken, gingen vaak uit eten en hij legde mij in de watten. Tegelijkertijd ging het niet zo goed met hem. Hij had financiële problemen en zijn vader was net overleden. Vanaf het moment dat ik hem meer ging helpen met zijn problemen veranderde er iets in de manier waarop hij mij behandelde."
"Vanaf het moment dat ik hem meer ging helpen met zijn problemen veranderde er iets in de manier waarop hij mij behandelde.’’
De eerste signalen
‘’Ray begon veel drugs te gebruiken en gaf mij vaak het gevoel dat ik niets waard was. Hij schold mij uit. Liet mij staan als hij mij op zou halen en isoleerde mij van mijn vrienden en familie. Ray was heel manipulatief, want hij kon ook ontzettend lief zijn en mij echt het gevoel geven dat hij van mij hield. Hij deed vreemde dingen, zoals ongevraagd aanschuiven tijdens een etentje van mijn werk. Dit zorgde voor een afstand tussen mij en mijn collega’s. Hij deed ook hele asociale dingen. Zoals op zondag vroeg in de ochtend een autoradio installeren en keihard muziek draaien. Nu zie ik dat dat tekenen waren van zijn cluster B persoonlijkheidsstoornis. Dit waren de eerste grote signalen dat het niet goed was.’’
Ik dacht dat ik doodging
Geike heeft Ray meerdere keren verlaten op momenten dat hij emotioneel en lichamelijk steeds agressiever werd: ‘’Ray was heel onberekenbaar. Dit werd eigenlijk steeds erger. Een situatie kon in één klap omslaan. Dan zei hij dat hij niets aan me had en schold hij me uit.’’
Ik ben een aantal keer bij hem weggegaan, maar ik was nergens veilig voor hem. Hij liet zich geen gebiedsverbod opleggen en wist mij overal te vinden. Hij bleef dan eindeloos aanbellen, gooide stenen door de ruiten of stak de banden van de buren lek. Ik heb een keer alle ramen van mijn huis dichtgetimmerd om hem buiten te houden. Ik sliep ergens anders en de zoon van de buren had aangeboden om op mijn huis te passen. Hij sliep er ‘s nachts. Ray is toen via het dakterras binnengekomen en heeft de zoon van de buren in zijn been gestoken. Hij is toen opnieuw opgepakt door de politie.
Kort na de laatste keer dat ik van hem gevlucht ben samen met mijn dochter heeft hij me voor de deur van mijn huis van mijn fiets gereden. Toen ik op de grond lag trapte hij op mij in. Ik ben naar het huis van de buren gerend, maar er was niemand thuis. Hij trok mij aan mijn haren, gooide mij op de grond en bleef op mij intrappen. Op dat moment dacht ik dat ik doodging.’’
De komst van onze dochter veranderde alles
“Als we geen kindje hadden gekregen dan was ik misschien wel bij hem gebleven. Ik verloor mezelf steeds meer en het leek alsof ik niet los kon komen uit de situatie. Het was ook gevaarlijk om bij hem weg te gaan. Gelukkig had ik een baan en was ik niet financieel afhankelijk van hem. Ook wist ik dat bij mijn ouders altijd de deur openstond. Dat waren allemaal redenen waardoor ik samen met mijn dochter weg kon komen. Op een gegeven moment werd het geweld ook naar mij dochter steeds erger. Hij schold haar uit en als ze moest huilen zette hij wel eens de buggy naar de muur. Ook naar haar werd hij met zijn woorden gewelddadiger. Ik liet het niet gebeuren dat hij ook haar zou beschadigen.’’
De deur van het huis van mijn ouders stond altijd open
Nadat Geike wegging bij Ray had ze veel mensen om zich heen waar ze terechtkon: “Mijn ouders hebben mij nooit veroordeeld. Ze zeiden dat ze vonden dat ik een moeilijke weg bewandelde, maar dat de deur altijd openstond voor mij. Dat is zo belangrijk als je huiselijk geweld meemaakt: weten dat je mensen om je heen hebt die je willen helpen. Al is het maar een adres waar je naartoe kunt of een telefoonnummer wat je kunt bellen als dat nodig is. Weten dat ik altijd bij mijn ouders terechtkon, was het enige dat ik wilde horen.’’
Weten dat je niet de enige bent en dat je niet gek bent
Uiteindelijk ging Geike op zoek naar therapie: “Ik heb drie verschillende psychologen gehad die mij alle drie niet echt hebben geholpen. Wat wel hielp was het contact dat ik kreeg met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Ik heb toen veel geleerd over mezelf. En door het contact met anderen die hetzelfde hebben meegemaakt, wist ik dat ik niet de enige ben en dat ik niet gek ben. Na het schrijven van ‘Geen Sprookje’ kwamen er ook veel vrouwen met hun verhaal naar mij toe. Ze herkenden zich in mijn verhaal. Dat vind ik heel waardevol, omdat je door het delen van je verhaal begrip en steun geeft aan anderen.’’
"Weten dat ik altijd bij mijn ouders terechtkon, was het enige dat ik wilde horen.’’
Vrij
“Het heeft lang geduurd, maar ik kijk nu zonder angst terug op mijn verleden met Ray. Toen we al een tijd uit elkaar waren heeft hij nog een paar streken uitgehaald. Hij heeft mijn rekening leeggehaald en ingebroken bij mijn broer. Toen hij vorig jaar overleed verdween mijn angst helemaal. Tot die tijd was ik nog heel alert: als ik in een ruimte kwam dan scande ik die ruimte eerst om te zien of hij er niet was. Dit had ik zelf niet eens door. Toen ik hoorde dat hij was overleden voelde ik me 24 uur verdrietig en daarna voelde ik me voor het eerst echt vrij.”
Geen Sprookje
'‘Met mijn boek wil ik erkenning en herkenning geven aan lotgenoten en omstanders. Ik kan andere mensen helpen met mijn verhaal en ze inzicht geven in hoe je los kunt komen van het geweld. Het is moeilijk als je telkens gemanipuleerd wordt. Verder denk ik dat voorlichting aan jongeren over narcistisch geweld heel belangrijk is. Alleen wanneer jongeren hierover leren, kunnen zij het herkennen of kan het voorkomen worden. Binnenkort geef ik een gastles op het ROC. Ik hoop dit in de toekomst meer te kunnen doen.’’
In haar boek ‘Geen Sprookje’ beschrijft Geike haar hele verhaal. Hoe de situatie steeds erger werd en hoe de persoonlijkheidsstoornis van Ray zich steeds meer liet zien. Hiermee geeft Geike erkenning, herkenning en steun aan lotgenoten en omstanders.
*Geike is een gefingeerde naam.
Lees meer verhalen
Bekijk alle verhalen
Lees verder
Vertel ons wat je vindt van deze website