Remco heeft een ander lichaam na een verkeersongeval

Tanden op elkaar en doorgaan, jezelf bewijzen, steeds een stapje verder gaan. Het was Remco’s standaard manier van leven. Als professioneel bodybuilder, beveiliger en sportcoach werkte hij aan zijn lichaam en zijn lichaam werkte voor hem. Tot een verkeersongeval een paar jaar geleden alles veranderde.

Remco: “Het was een zonnige dag en ik was op weg naar een vriend voor een lunchafspraak. Ik draaide de snelweg af en een andere auto kwam op hoge snelheid aangereden. Ik zie nog de geschrokken blik van de bestuurder voor me, net voordat hij mijn auto vol raakte. Een oorverdovende klap en daarna stilte.”

Goed mis

Remco vertelt verder: “Na de botsing was ik helemaal helder en het lukte me om uit de auto te kruipen. Ik deed meteen een EHBO-zelfcheck om te zien of ik geen groot letsel had. Ik belde zelfs nog mijn werkgever om te zeggen dat ik die avond niet kon komen werken. Daarna weet ik niets meer.”

“Toen ik vijf dagen later bijkwam op de intensive care, had ik door dat het goed mis was. Mijn maag was achter mijn linkerlong beland en een pijn die ik niet kan beschrijven, verstikte me. Mijn hart ging tekeer en ik zweette over heel mijn lijf. Ik besefte dat mijn lichaam vocht om te overleven.”

“De artsen vertelden later ook dat ik echt geluk heb gehad. Ze hadden nog niet eerder meegemaakt dat iemand met zulk ernstig letsel overleefde. Waarschijnlijk hadden mijn sterk ontwikkelde spieren een deel van de klap opgevangen, waardoor ik het heb gered.”

Veel verloren

Remco: “Als kind werd ik altijd gezien als lastig en druk. Als volwassene ontdekte ik hoe ik die bal van energie kwijt kon in de sport. Het werken aan mijn lichaam, de resultaten, de pijn: het werd mijn passie, mijn uitlaatklep en mijn werk. En ik was niet anders gewend dan door te bijten als het even tegenzat.”

“In de eerste maanden na het ongeluk kwam ik hierin mezelf tegen. Ik wilde zo snel mogelijk weer aan het werk en weer gaan sporten. Maar ik werd hierin keihard tegengehouden: mijn lichaam kon het niet aan. Ik verloor mijn werk, en wat volgde was een lang juridisch gevecht met mijn werkgever dat veel energie kostte.”

“Mijn lichaam zal nooit meer de oude zijn. Hiermee heb ik veel verloren. Mijn werk, mijn hobby’s, de erkenning. En mijn manier van omgaan met verdriet, pijn en dingen die tegenzitten.”

Nieuw inzicht

Het heeft even geduurd voordat Remco de hulp vond die bij hem paste. Iemand die de juiste snaar wist te raken, waardoor hij weer dóór kon. Toch is het ongeluk volgens Remco niet alleen het slechtste, maar ook het beste dat hem kon gebeuren.

Remco: “Het heeft me gedwongen om mijn aandacht op mezelf te richten, als persoon. En niet meer op wat mijn lijf kan. Wie ben ik en wat kan ik? Wat is mijn reden om te leven, en waarvoor kom ik elke dag mijn bed uit?”

“Ik heb nu geleerd dat je veel bereikt als je zacht bent voor jezelf. En dat het doorzetten dat ik door sport leerde, me nu door de donkerste dagen van mijn leven kan trekken. Ik heb een pup genomen, waardoor ik ritme in mijn dag moest aanbrengen. Zijn schema werd mijn schema, zijn training werd mijn training.”

Vasthouden aan het leven

Tijdens het gesprek met Remco nemen we een moment de tijd om een aantal foto’s te maken. Remco kijkt met de fotograaf mee naar de resultaten. Wij zijn enthousiast, Remco is kritisch.

Remco: “Als bodybuilder ben ik gewend om op de foto te gaan, maar dit is moeilijk. Om mezelf zo te zien, met een lichaam dat niet meer lijkt op wat het was. En ik kan dat niet meer veranderen. Maar accepteren dat dit is hoe ik er nu uitzie, hoort ook bij het proces van helen.”

Op één van de foto’s is een tatoeage te zien van een hagedis, wat een speciale betekenis heeft voor Remco. Hij vertelt: “Voor de Maori staat de hagedis symbool voor vernieuwing en veerkracht. Hij verandert, verliest zijn staart in nood, maar blijft in zijn nieuwe vorm vasthouden aan de boomtak. Vasthouden aan het leven.”

“Zo voel ik het ook: dat ik een nieuw leven heb, maar ook een stukje van het oude heb meegenomen. Na drie jaar help ik in mijn vertrouwde sportschool weer mensen bij het trainen. Alleen ben ik niet meer zo hard voor ze als ik vroeger was. Ook hier merk ik dat je met zachtheid genoeg bereikt.”

“Verder train ik met een vriend die psychiater is en die na een hersenbloeding de functie in zijn arm miste. Samen bouwen we aan zijn en mijn kracht. En ik werk met jongeren die het moeilijk hebben. Zo zet ik mijn eigen ervaring in om anderen te laten zien hoe je dingen anders kunt aanpakken.”

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.