Johanneke helpt op basis van eigen ervaring anderen na een verkeersongeval

Johanneke: “Ik weet de datum natuurlijk nog precies: op 14 januari 1999 werd ik ’s avonds laat door een auto geschept. Het was regenachtig en ik was met collega’s uit eten geweest. Toen ik uit de bus stapte en overstak, was er ineens die auto. De automobilist had mij niet gezien. Ik ben gelijk met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht, omdat ik zwaargewond was. In het ziekenhuis bleek dat ik een gecompliceerde beenbreuk had, daarnaast lag mijn hele gezicht open en miste ik een voortand. Ik was nauwelijks nog aanspreekbaar.”

Veel hulp nodig

“Ik heb uiteindelijk twee weken in het ziekenhuis gelegen en nadat ik geopereerd was, mocht ik weer naar huis. Op dat moment kon ik helemaal niks meer, zelfs niet meer zelfstandig naar de wc. Ik kon zo weinig, dat mijn moeder bij me kwam logeren. Dat was wel heel gek, ik was 29 jaar en stond midden in het leven. Maar van het ene op het andere moment was ik weer afhankelijk van anderen.”

Geen woord gewisseld

“Ondanks dat dit allemaal was gebeurd, had ik nog steeds geen woord gewisseld met de politie. Terwijl er bij mijn weten nog een proces-verbaal moest worden opgemaakt. Ik besloot daarom maar zelf contact op te nemen. Toen bleek tot mijn verbazing dat het proces-verbaal al was gesloten. Ze hadden namelijk met de automobilist gesproken en die had aangegeven dat ik voor zijn auto was gesprongen. Dat hadden ze voor waarheid aangenomen, zonder ook maar een woord met mij te wisselen. Vlak na het ongeval was ik natuurlijk niet aanspreekbaar, dus ik had geen kans gehad om mijn verhaal te doen.”

Op deze manier dreigde de automobilist dus onder zijn verantwoordelijkheid uit te komen. Terwijl ik op dat moment nog steeds verwachtte dat hij een keer voor de deur zou staan met een bos bloemen. Ik was ontzettend verbaasd dat hij zich zo opstelde. Uiteindelijk bleek uit het sporenonderzoek gelukkig ook dat zijn verhaal niet klopte.”

Wilskracht

“Terwijl ik zo bezig was met de letselschadezaak en met mijn lichamelijke herstel, merkte ik dat het mentaal eigenlijk steeds minder goed ging. Ik dacht dat ik dat wel kon oplossen door vroeg naar bed te gaan en goed te eten. Maar dat was natuurlijk niet zo. Ik was heel erg overprikkeld en ik kon informatie niet goed meer verwerken. Ik kreeg ook steeds meer vreemde fysieke klachten, zoals een opgezwollen gezicht, en ben toen zelfs nog naar het ziekenhuis gegaan hiervoor. Ze hebben me toen helemaal onderzocht, maar konden niets vinden. De arts gaf aan dat mijn klachten waarschijnlijk mentaal waren, door chronische stress, dat vond ik heel confronterend. Diep van binnen wist ik dat hij gelijk had, maar ondertussen ging ik door op wilskracht.”

Opbouwen in stapjes

“Voor deze mentale klachten ben ik uiteindelijk naar een particuliere therapeut gegaan, die legde mij uit dat het helemaal niet gek was wat er met mij gebeurde gezien alles wat ik had meegemaakt. Het waren intensieve sessies, die cruciale inzichten opleverden, maar toch kon ik niet de stappen zetten die nodig waren om verder te komen.

Om dat te veranderen, heb ik uiteindelijk zelf de regie gepakt. Ik voelde dat ik het nodig had om zelf weer succesjes te creëren. Stapje voor stapje terug naar herstel. Ik ben toen voor mezelf een werkmap gaan bijhouden waarin ik allerlei oefeningen verzamelde die ik zelf had bedacht. De grote stappen die ik moest gaan zetten, deelde ik op in kleine stukjes. Zo had ik iedere keer juist een positieve ervaring, in plaats van dat ik steeds maar het gevoel had dat ik faalde. Die map heb ik nog steeds, het is uiteindelijk de basis geworden van de aanpak waar ik mensen nu mee begeleid.”

Onderdeel van de samenleving

“Nu help ik dagelijks mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. De mentale impact van een verkeersongeval kan heel groot zijn. Het is daarom zo belangrijk dat daar meer aandacht voor is, omdat er zoveel meer speelt dan je vaak denkt en ziet. Een ongeluk is één gebeurtenis, maar die ene gebeurtenis kan wel je hele leven veranderen. Het kan consequenties hebben op alle terreinen: je werk, financieel, je relaties, je gevoel van eigenwaarde, het moeten leren omgaan met eventuele blijvende beperkingen, ga zo maar door.

“Tijdens het behandelen ga ik altijd samen met iemand op zoek naar de blokkades die herstel in de weg staan en wat iemand nodig heeft om weer onderdeel te worden van de samenleving. Stapje voor stapje werken we aan herstel. Ik ken de diepe put en weet ook hoe je eruit kan komen.”